bekleyiş..

Elimde kalan son gülümsemelerim de dudaklarım arasından akıp gittiğinde… işte o zaman hiçbir şey kalmayacak beni gizleyen. Bütün çıplaklığım ve çaresizliğimle göreceksiniz beni... Son alev de söndüğünde…

Korkuyorum. O sonsuz ve karanlık boşluktan korkuyorum. Çok… çok korkuyorum…

Son tesettürüm,son maskem,son gülümsemem de tükendiğinde… hep ağlayacağım,hep haykıracağım işte o zaman. Göz yaşlarım bu dünyanın her karışını ıslatana dek,son insana ulaşana dek çığlığım…

Şimdilik sessizliğini koruyor haykırışlarım. Kimse elimin titrediğinin farkına bile varamıyor. Hiç sormayın bile göz yaşlarımı. Hepsini yüreğimin derinlerinde bir yerlerde gizliyorum. Son maskemi de tükettiğiniz gün akıtmak üzere doyasıya.

Ve… ve hep o ses kulağıma fısıldıyor dayan diye. Bitecekmiş bu acılar da elbet. Ellerimiz toprakla buluştuğunda nefes alabilecekmişiz doyasıya. Toprağın kalbi;bizim için de çarpacakmış……..

Umutsuz ve bir o kadar da çaresiz bekliyorum toprağın egemenliğini benliğimde. Son maskem de düşmek üzere. Donmuş göz yaşlarım da çözünmeye başladı. Çaresiz… ellerimi açtım,toprakla buluşmayı diliyorum. Ve tıpkı onun dediği gibi

Benim Sadık Yarim Kara Topraktır…!